قصه های مناسب برای کودکان، کدامند؟

داستانهایی را که ممکن است به دانش آموزان گفته شود می توان به هفت نوع تقسیم کرد از این قرار: 

.

.

ادامه مطلب را بزنید...

داستانهایی را که ممکن است به دانش آموزان گفته شود می توان به هفت نوع تقسیم کرد.
انواع داستان
داستانهایی را که ممکن است به دانش آموزان گفته شود می توان به هفت نوع تقسیم کرد از این قرار:
 
1. داستانهای واقعی
حوادث این گونه داستانها را از محیط کودک می گیرند و به تدریج آنها را گسترده تر می کنند و گاهی از حوادث تاریخی استفاده می کنند. داستانهای واقعی فرصتی خواهند بود که کودک اخلاق و کردار و عادتهای مطلوب پیدا کند، زیرا تلاش خواهد کرد که از قهرمان داستان، تقلید کند.
 
2. داستانهای خیالی
داستانهایی هستند که از شخصیتهای فرضی و اعمال غیرواقعی ترکیب یافته اند. جنبه ی تحریکی داستانهای خیالی صحنه های عجیب و غریب آنهاست، مانند داستانهای هزار و یک شب. در این گونه داستانها نباید شخصیتهای ترسناک و وحشت انگیز باشند و کودکان را به اضطراب و ترس دچار کنند.
 
3. داستانهای نمادی (سمبولیک)
داستانهایی هستند که اشکال زندگی را به صورتهای نمادی نشان می دهند و بازگو می کنند و حوادث آنها معمولاً به زبان حیوانات و پرندگان مختلف، بیان می شوند، مانند داستانهای کلیله و دمنه. (1) این گونه داستانها بیشتر مورد علاقه کودکان هستند، زیرا معانی دور از ذهن بچه و افکار عمیق در آنها وجود ندارد.
 
4. داستانهای قهرمانی
داستانهای مربوط به اکشتافات، گردشهای علمی و امثال آنها را گویند که صفات شجاعت و شهامت و قهرمانی را به طور غیرمستقیم تعریف و تحسین می کنند و از فرهنگها و ارزشهای اخلاقی و تشویق فضیلتها حکایت می کنند.
 
5. داستانهای فکاهی
هدف این گونه داستانها ایجاد دلخوشی و نشاط و رفع خستگی در خواننده یا شنونده است. داستانهای فکاهی دارای اثر تهذیبی خوبی هستند، زیرا کردار مطلوب را نمی توان از طریق پند و اندرز یا موعظه جدی ایجاد کرد و اوضاع و احوال فکاهی بیش از نصایح در ایجاد کردار مطلوب مؤثرند.
 
6. داستانهای اجتماعی
این گونه داستانها محتوی مسائل و مشکلات اجتماعی هستند و گاهی نیز یکی از محیطهای اجتماعی را توضیح می دهند. داستانهای اجتماعی به تربیت و گسترش جنبه های عاطفی توجه دارند و بر ارزشهای انسانی تأکید می کنند مانند محبت، فداکاری، همکاری و ... در همه ی این داستانها، اجتماعات برتر و مطلوب، منعکس می شوند.
 
7. داستانهای تاریخی
حوادث و شخصیتهای آنها از تاریخ گرفته می شوند و گاهی درباره ی قهرمانی دور می زنند که حوادث را به وجود می آورد، گاهی نیز از یک حادثه تاریخی معینی حکایت می کنند و شخصیتهای داستان در همین حادثه، بازی می کنند.
هرکدام از انواع مذکور داستانها برای سن یا کلاس معینی مناسب است، مثلاً داستانهای خیالی برای کودکان خردسال مناسب ترند، در صورتی که داستانهای بزرگسالان باید دور از موضوعهای خیالی باشند.

صفات یک داستان خوب
هر نوع داستان وقتی برای کودکان، جالب و مفید خواهد شد که:
1. حوادث آن مسلسل و به یکدیگر مربوط باشند، هر حادثه ای به دنبال حادثه ی دیگر بیاید و رابطه ی آنها قطع نشود که در این صورت، خسته کننده می شود و تصورات شنونده را درباره ی آنها از همدیگر می گسلد.
2. دارای یک نوع «وحدت» آشکاری باشد که همه ی حوادث آن را به همدیگر مربوط کند.
3. بیشتر حوادث آن در اطراف حرکت و فعالیت دور بزند و کودک را به آنها متوجه گرداند.
4. در شنونده، صورتهای ذهنی قوی ایجاد کند. ایجاد این صورتها در ذهن کودک وقتی ممکن است که عناصر آنها برای او مأنوس باشند یا به آنچه می شناسد مربوط باشند به همین سبب، باید عناصر آنها همگی «ساده» باشند و به زبان ساده نیز گفته شوند تا کودک به فهم و تقلید آنها قادر باشد.
5. با این همه، باید عناصر نامبرده دارای یک نوع غرابت نامأنوسی باشند و اعجاب کودکان را برانگیزند.
6. چون کودکان بیشتر به محسوسات توجه دارند از این رو، باید همه ی داستان، درباره ی امور و مسائلی باشد که احساس آنها برای کودکان ممکن است، نه امور معقول و معنوی که از فکر آنان دورند.
7. این نیرو را داشته باشد که خاطرات، افکار، اطلاعات و تجارب مفید را به کودکان الهام کند و تجارب تازه ای در اختیار آنها بگذارد.
8. کودکان خردسال داستانی را دوست می دارند که دارای عبارات مکرر باشد که در موارد و جاهای مختلف داستان آورده شوند و نقل و بیان آنها با یک نوع آهنگ و وحدت موسیقی همراه باشد.
9. دارای رنگ عاطفی باشد و هیجانهای پراکنده ای را در شنونده برانگیزد، به این معنا که کودک در آن، شادی یا خشم یا اندوه یا خوشبختی و جز آن احساس کند.
10. از مهم ترین صفات داستان خوب و پسندیده این است که یک هدف اخلاقی داشته باشد، اگرچه این هدف باید ضمنی باشد و به طور صریح برای دانش آموزان آشکار نباشد.
11. با زمانی که برای گفتن یا خواندن آن اختصاص داده شده متناسب باشد، به این معنا که وقتی برای کمک به دروس روخوانی از آن استفاده می شود باید کوتاه باشد و اگر برای خواندن آزاد است طولانی بودنش اِشکال نخواهد داشت.